Vriendschap – liefde – relaties
In de loop van de jaren heb ik leuke en vaak diepgaande gesprekken gehad over wat vriendschap, liefde en relaties voor iemand kan inhouden.
Vaak interessant om te ontdekken wat mensen zo al niet kunnen invullen en soms frappant wat mensen daar soms aan verwachtingen over hebben.
Een aantal jaren geleden had ik een kort gesprek met iemand over vriendschap, helaas hebben we het niet helemaal uit kunnen diepen, maar een paar elementen kwamen wel aan bod..
Er werd toen even kort door de bocht ingevuld dat “vriendschap” zou betekenen dat de ander “alles wat gevraagd wordt” voor je zou doen.
Nou, die ging me wel erg kort door de bocht, dat zou in de praktijk betekenen dat je je volledig zou dienen weg te cijferen en dat je eigen mening niet meer van toepassing zou zijn.
Het is een thema dat voor veel mensen speelt (als ik zie hoe vaak dit thema ook in coaching en counseling aan de orde blijkt te komen).
Liefde, vriendschap en relaties zijn thema's waar eigenlijk niemand “omheen komt” en die voor velen toch een bepaalde lading met zich mee draagt als er door verwachtingen scheve verhoudingen ontstaan.
Vrijwel alle mensen hebben in wat voor een vorm dan ook behoefte aan liefde, vriendschap en relaties. Tegelijkertijd blijken ze vaak “enorm tegen zichzelf aanlopen”, namelijk tegen hun eigen verwachtingen die zij dan aan die liefde, vriendschap en relaties denken te hebben moeten koppelen.
Ik ben heel openhartig in die gesprekken en ik kan soms met verbazing reageren op wat een ander verwacht van zijn omgeving. Ik deel dan vaak mijn gevoelens en vertel dan dat dingen soms helemaal niet verwacht worden, terwijl de ander enorm aan het knokken kan zijn met zichzelf vanwege verwachtingen die hij of zij zelf toeschreef terwijl ze helemaal niet van toepassing bleken te zijn.
Een mooi voorbeeld was het behoorlijk diepgaande gesprek wat ik een keer had met iemand die al jaren de neiging had om zich af te sluiten en dit ook nog behoorlijk nodig had voor zichzelf.
Vanuit zijn angst om zich onvoldoende te kunnen blijven afsluiten, ging hij relaties slechts zeer oppervlakkig aan, “want”, zo zei hij, “mensen verwachten van alles van me waar ik niet aan tegemoet kan komen.” Zijn boosheid kon groot zijn naar al die verwachtingen die alle mensen in zijn ogen wel niet aan hem toeschreven. (Uiteindelijk bleek hij zelf degene die aan al die anderen toeschreef dat ze verwachtingen hadden richting hem, terwijl die verwachtingen meestal niet eens aanwezig waren, de uitzonderingen daargelaten natuurlijk)
Toen ik ging doorvragen was hij zelf degene die erg veel dingen in bleek te vullen aan verwachtingen die anderen “mogelijk zouden hebben.”
Tot mijn verbazing bleken de voorbeelden die hij noemde in ieder geval zeker niet van toepassing op mij, al wat hij verwachtte dat ik zou kunnen verwachten van hem, was volstrekt niet in overeenstemming met mijn verwachting en ik vertelde hem dat.
Even door vragend, zei ik hem “stel dat ik nu een verwachting zou hebben gehad waaraan jij niet zou willen of kunnen voldoen, dan kan je toch gewoon zeggen dat dat niet is wat je wil?'
Ik vertelde hem dat ik zelf ook had moeten leren “grenzen stellen” en “leren nee zeggen.”
Heel verbaasd vertelde hij dat hij er altijd van uit was gegaan dat hij aan alle wensen tegemoet zou moeten komen als hij vrienden zou zijn (dat was de reden waarom hij ook ooit had besloten “geen vrienden te worden met mensen.”
Grappig genoeg beschouwde hij mij wel als een vriendin, terwijl ik degene was die hem ronduit zei dat ik zou weigeren te doen wat hij allemaal van mij zou vragen en verwachten, omdat ik wel zelf bepaal wat ik doe en dat niet een “vriend” dat voor mij zou moeten gaan uitmaken. Ik zou dan namelijk meer een sloofje zijn en beslist geen vriend in mijn ogen. Grappig zoals echt goede gesprekken zich kunnen ontwikkelen!
Het mooie was dat juist “openheid”, iets wat hij “altijd af had gehouden” de basis was voor dit gesprek en dat dit de gelegenheid aan hem gaf om zijn zienswijze (die voor hem voordien niet bleek te werken) te herzien.
De openheid had er kunnen komen zei hij omdat ik ok was met zoals hij was, ik had hem niet afgewezen om wie hij was en om wat hij deed of niet deed.
Het “ er gewoon mogen zijn zoals hij was”, en ook “nee mogen zeggen” en aangeven hoe iets voor hem voelde (zonder de ander daarmee af te wijzen) bleek een heel nieuwe zienswijze voor hem.
“Nee leren zeggen”, “niet aan alle verwachtingen hoeven voldoen en toch vrienden kunnen zijn”, hoe doe je dat nou?
Ik zal hier binnenkort verder over schrijven … deel 2
© Yvonne Mooijman
Terug naar weblog persoonlijke ontwikkeling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten